Reflecties op muziek

26 Juli 2021

Reflecties op muziek

Het regent. Ik overdenk mijn afgelopen week. Trainingsweek Mindfulness-voor hulpverleners. Er is een hoop gebeurd. Met mij.

Zo een opleidingsweek zou je kunnen stellen als intensief, qua cognitieve uitdagingen, maar evenzeer als hard werken aan jezelf, veel voelen, ervaren, doorleven. Soms tot op het bot, dat het weer even pijn doet. Maar je weet dat je in een veilige omgeving bent, en dat emoties toegelaten zijn. Dat stelt gerust en heelt al een heel pak. Je komt er anders buiten dan dat je eraan begonnen bent. Dat is een absolute zekerheid. Dat heb ik trouwens nu al 3 keer ervaren. Afgelopen jaren volgde ik immers de cursus Mindfulness en de cursus Heartfulness als deelnemer. Nu kwam er het luikje als hulpverlener bij, maar net zo goed zat ik ook weer als deelnemer in de groep. En het transformeert. Bij mij. Bij iedereen. Prachtig iedereen op zijn manier te zien evolueren, te zien openbloeien beetje bij beetje.

Terwijl ik wat te drinken ga halen, zie ik mijn piano staan. Ik ‘zie’ ineens opnieuw mijn piano staan. Ze staat daar al altijd. Maar sinds mijn burn-out heb ik er niet meer op gespeeld.

Onwennig neem ik plaats op de kruk. Ik open de klep. De hoeveelheid stof aan de binnenkant valt me op. Ik haal een stofdoek en poets het schoon. Alsof ik met een propere lei wil starten. Het stof van het verleden mag weg.

Ik kijk naar de toetsen. Waar zal ik beginnen? Hòe zal ik beginnen? Ik had deze ochtend in mijn halfslaap 1 noot gehoord, alsof iemand beneden 1 toon aansloeg. Maar er was niemand. Ik besluit de noot te zoeken. Aarzelend sla ik hier en daar 1 noot aan. Nee, het was hoger; of nee, het was toch iets lager. Het blijkt een gewone Fa te zijn. En ik probeer die fa te combineren met andere noten.

De toon is gezet, letterlijk en figuurlijk. Ik dacht meteen terug aan een stukje dat ik vroeger regelmatig speelde. Hoe begon dat ook alweer? Ik probeer en probeer. Maar ik vind de beginnoot niet meer terug. Mijn nieuwsgierigheid en vastberadenheid zijn groot, en ik zoek de partituur op in mijn schuiven. Oh, het was een Do!

De aanhef komt er schoorvoetend uit. Maar dan alsof mijn handen een eigen leven beginnen te leiden, dansen ze de toetsen af; stukken en brokken van de melodie stromen uit mijn lijf de living in. Ik krijg kippenvel. Dit doet me wat. Alsof ik een oude geliefde terug in de ogen kijk. Lief en leed hebben we gedeeld. De aangename muzikale momenten in de muziekschool, de optredens, de lessen, de lachbuien, maar ook de examens, de stress, het perfectionisme, het mòeten, … Het raast ineens als een TGV allemaal door mijn hoofd, alsof ik ergens op een knopje van mijn onderbewuste heb gedrukt. Emoties komen naar boven, geschakeerd tussen blijheid, vreugde, verdriet en frustratie. En veel ‘moeten, moeten, moeten’… Dat wordt me wel heel erg duidelijk. Het moeten heeft me al die jaren in een wurggreep gehouden en elke vorm van (levens)vreugde gesaboteerd.

Ze hadden het gezien, mijn medecursisten. Halverwege de week bleek de uitdrukking op mijn gezicht anders te staan. Opener. Stralender. Vrouwelijker zowaar. Het was de dag waarop ik mijn innerlijke controle bewust los liet. Ik ‘moet’ deze cursus niet volgen; ik heb me ingeschreven om mezelf verdieping te gunnen. En wil mijn lijf niet helemaal mee gelijk ik het zou willen, dan nog is het de moeite waard. Oefenen in grenzen kennen en respecteren. Ook die pijn of ongemak ‘moet’ niet weg. Ze is er nu. Ze is nu deel van mij. Ernaar kijken en mild zijn.

Ondertussen vliegen mijn vingers nog steeds over de toetsen. Soms te rap, bemerk ik me. Maar dat was het ritme van toen. Nu voel ik dat het trager mag. Doorleefder. Nu en dan stokken mijn vingers. De coördinatie tussen linker-en rechterhand lukt soms niet meer. Maar ik oordeel niet. Niet meer. Ok, even hernemen. Waar was ik? Het is alsof mijn piano mij de weg wijst, via mijn handen.

Toen ik 9 jaar geleden uit mijn appartement in Lochristi verhuisde, was de piano het laatste stuk dat de woning verliet, via de verhuisladder, 3 verdiepingen hoog naar beneden. In de leegte van de living zag ik mijn piano de diepte ingaan. “Daar ga ik. Daar gaat mijn ziel” dacht ik. Ik huilde. Kon ik toen ècht niet bedenken dat werkelijk de jaren nadien ik echt de dieperik in zou gaan.

Ook deze herinnering en de bijhorende emotie komt nu naar boven. De piano en ik, we zijn verbonden. We zijn als het ware 1 ziel.

Ik heb je terug gevonden.

De tranen wellen even op, maar het is ok. Maak ik terug connectie? met mijn ziel? met mijn bezieling?

Het gaat moeizaam, mijn vingers worden moe, niet meer gewoon deze bewegingen te maken. Ik rust even uit. Bekomen van wat er nu allemaal door me heen gegaan is. Gedachten, emoties, het lichaam, muziek, alles is trilling. De frequenties van de snaren hebben me beroerd, mijn gevoelige snaar is geraakt. Oude patronen trillen los, harmonieuze en minder harmonieuze klanken vullen de living, vullen het leven. Zo gaat het nu eenmaal.

Ik haal even diep adem, en voel een golf van dankbaarheid over me heen komen. Dankbaar voor de muziek, die terug is van weg geweest. Voor haar helende en zuiverende kracht. Voor die cursus. Voor de mede-cursisten. Voor de begeleidster. Voor het leven.

Oja, het stukje heet “Struggle for pleasure” van Wim Mertens. Toepasselijker kan het niet.

Archief

Onderwerpen